Evet biliyorum, çok sorunumuz var.

Ama hepsini bir kenara itecek kertede de iktidar sorunumuz var.

Üstelik hepsi de, maliyeti artık Türkiye’ye çok yüksek gelen bir yönetme biçiminden kaynaklanıyor.

Hiçbir tiran, ülkeyi bu denli çalkalamamıştı.

Ne Meclis, ne hükümet, ne devletin diğer kurumları, ne sivil toplum, ne kanun, ne nizam...

Hiçbir şey para etmiyor.

Yatağından fırladığı gibi ağzına ne gelirse söyleyen ve yapan bir çıkmazla karşı karşıyayız.

Ülkeyi on iki senedir sen yöneteceksin, ama uçurumun kenarına gelince, başkaları suçlu olacak!

Yanlış şeyler yapacaksın, kutuplaştırmak için denemediğin yol kalmayacak, işler zıvanadan çıkınca da, “bugünler birliğe, beraberliğe, dayanışmaya her şeyden çok ihtiyaç duyulan günlerdir”; sana gelince hiçbir anlam ifade etmeyen, “diğer bütün hesaplar, bütün çekişmeler, farklılıklar bir kenara bırakılarak” diyerek desteklenmeni bekleyeceksin.

Desteklenmezsen de, hain ilân edeceksin!

Yeter ya, sıktın artık!

Erdoğancı ve Öcalancı politikaları hiçbir zaman tasvip etmedim ki, senin ya da diğerinin yanında olayım.

Bunlardan birini seçmek, iki yanlıştan birini seçmektir.

Kobane tecrübesi, “Çözüm Süreci” piyesini sahneleyen bu iki kafadarın, Kürt sorununu nasıl çürük bir zemine oturttuklarını gün yüzüne çıkaran bir arazi tatbikatıdır.

Birinin amacı Kürtleri oyalayarak kandırmak, diğerininki de çaktırmadan devlet kurmak olunca, yalanları Kobane’de birbiri üstüne yıkılmıştır.

Bugün Türkiye’de kafası karışmadık tek kişi kalmamış.

Meseleye Erdoğan mı haklı, PKK mı haklı, diye bakarsanız; yanlışlarına alet olur, ikisinden birinin piyonu hâline geliverirsiniz.

Unutmayınız ki, Kobane Suriye toprağıdır ve Türkiye hata yapsın diye aportta bekleyen nice ülkeler vardır.

Ortadoğu’yu şimdiki gibi yeniden şekillendiren tam yüz sene önceki savaşta, Boğazlar’ı ikiAlman gemisine koridor yapıp Karadeniz’deki Rus limanlarını bombalatmanın bedelini ne çabuk unuttunuz?

Türkiye, ne pahasına olursa olsun Ortadoğu bataklığına karışmamalıdır.

Kürthakları başka, Öcalancı Kürt politikalarından yana olmak başkadır.

İnsan yurdunun parçalanıp, bir bölümünün Ortadoğu cehennemine terk edilmesini ister mi?

Kürt halkına yazık değil mi?

Oysa bu sorunların çözümü, yüzümüzü AB’ye çevirmekten geçer.

Eğer Türkiye halkı, AB’ye söveceğine, orada nasıl bir hayat kuruluyor, bunu özüyle kavrasaydı; yaşadığı bunca vahşete ne diye kalkışıp katlandığına şaşar kalırdı.

Biz ise, şu basiretsizliğimize bakın ki, biri Mısır, Irak, Suriye ve Türkiye’deki Sünni “Müslüman Kardeşler” iktidarlarını simgeleyen dört parmaklı Rabia projesine kafayı takmış; diğeri de feodal soslu etnik bir ulus-devlet hayalini aşamaz olmuş bu iki maceracıyla oyalanıp duruyoruz.

Ne farkı vardı, Güneydoğu’da yaşanan o iki günlük kâbusun; Şam’ın, Halep’in, Bağdat veKahire’nin başına gelenlerden?

Halkların elbet de kendi kaderlerini tayin hakkı vardır.

Ama insanlık, muhataptan, bu konuda mümeyyiz olunduğunu da görmek ister.

Böyle özerk olunmaz.

Böyle her türlü rezillik olur da, bir tek özerk olunmaz.

Demokrasi çağının istekleri, kırıp dökmeyle değil; ancak özgürlükçü bir siyaset ve diplomasi ile elde edilmeye çalışılırsa, küresel bir sempatiye ve meşruiyete yol açabilir.

İnsani boyut hariç, o savaşa hiçbir şekilde müdahil olunmamalıdır.

Hattâ Süleyman Şah saygı karakolundaki askerler de geri çekilmelidir.

Ayrıca, hem Kobane’ye “savaş lojistiği koridoru” açmayıp, hem de “eğit/donat”işlerine kalkışmak da bir çelişkidir.

Dedim ya, Erdoğan ve Öcalan’ın yaptıklarında doğruluk bulmaya çalışmak; Nasrettin Hoca’nın, üstüne işediği karpuz kabukları içinden, değmemiş olanları aramasına benzer.

[email protected]

[email protected]